ΚΟΛΛΕΓΙΟ ΑΘΗΝΩΝ ΣΚΑΝΔΑΛΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑΚΩΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ
Κολλέγιο σκανδάλων και παρασκηνιακών συγκρούσεων
Παναγιώτης Σωτήρης |unfollow Τεύχος Ιανουάριος 2017Σοβαρές σκιές για τη διοίκηση και τη διαχείριση του Κολλεγίου Αθηνών- Ψυχικού, πλήθος καταγγελιών για τον Αλέξανδρο Σαμαρά (αδελφό του πρώην πρωθυπουργού) και τις παρεμβάσεις του, σύγκρουση ανάμεσα στην εν Ελλάδι διοίκηση και τους επιτρόπους στις ΗΠΑ, αδιαφάνεια στο πώς γίνονται κρίσιμες επιλογές: κάτι δεν πάει και τόσο καλά με το κατεξοχήν σχολείο της οικονομικής και της πολιτικής ελίτ.
Εδώ και αρκετές δεκαετίες το Κολλέγιο Αθηνών-Ψυχικού είναι ο ορισμός του σχολείου-ελίτ. Από τις τάξεις του πέρασαν τέσσερις πρωθυπουργοί (Α. Παπανδρέου, Γ. Παπανδρέου, Αντώνης Σαμαράς, Λουκάς Παπαδήμος), ο σημερινός πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κ. Μητσοτάκης, πλήθος υπουργών και βουλευτών και δεκάδες επιχειρηματίες. Το σχολείο με την υψηλότερη συγκέντρωση γόνων τόσο της επιχειρηματικής όσο και της πολιτική ελίτ διεκδικούσε να είναι όχι απλώς ένα πεδίο εκπαιδευτικής αριστείας αλλά και διαβατήριο για μια ανοδική κοινωνική διαδρομή, είτε με βάση τα εκπαιδευτικά προσόντα, είτε με βάση τις γνωριμίες που έκανε κανείς εκεί. Από το αυτοκόλλητο στο αυτοκίνητο, ως σύμβολο κοινωνικής καταξίωσης, μέχρι τους συλλόγους αποφοίτων, το Κολλέγιο συντηρούσε την αίγλη του.
Η ίδρυση του Κολλεγίου υπήρξε πρωτοβουλία του Εμμανουήλ Μπενάκη και του γαμπρού του και συζύγου της κόρης του Πηνελόπης Δέλτα, τραπεζίτη Στέφανου Δέλτα, ενώ είχε και τη στήριξη του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο οποίος στα εγκαίνια εξύμνησε την ιδιωτική πρωτοβουλία: «Τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια […] έχουν την ελευθερίαν, της οποίας στερούνται τα δημόσια, και διά τούτο δύνανται να επιτελέσουν μεγαλυτέρας προόδους».
Σε μια Ελλάδα που ακόμη κοιτούσε για συμμάχους κυρίως στην Ευρώπη, το «Ελληνοαμερικανικόν Εκπαιδευτικό Ίδρυμα» (ΕΕΙ) έθεσε ως πολιτικό και ιδεολογικό πρότυπο τις ΗΠΑ, αναφέροντας ότι το Ίδρυμα στηρίζεται στις «διαχρονικές αξίες, τις ενσαρκωμένες στην παράδοση τόσο της Ελλάδας όσο και της Αμερικής». Άλλωστε, οι Ελληνοαμερικανοί ήταν σημαντικοί για τη χρηματοδότηση, ενώ σημαντικό ρόλο έπαιξε και ο επί τριακονταετία διευθυντής του Χόμερ Ντέιβις, που ξεκίνησε προπολεμικά, έφυγε στην περίοδο της Κατοχής, εργάστηκε για την αμερικανική πολεμική προσπάθεια και επέστρεψε στην Ελλάδα με την UNRA (United Nations Relief and Rehabilitation Administration – Οργανισμός Περίθαλψης και Αποκατάστασης των Ηνωμένων Εθνών) για να ξανανοίξει το σχολείο.
Ως ιδιωτικό σχολείο με υψηλά δίδακτρα, το Κολλέγιο σε διάφορες στιγμές θα στηριχτεί σε μεγάλους ευεργέτες και χορηγούς (αν και αναρωτιέται κανείς για το χαρακτηρισμό «ευεργέτης» όταν πρόκειται για ένα ιδιωτικό εκπαιδευτήριο που απευθύνεται σε πελάτες): τον ίδιο τον Μπενάκη για τις αρχικές εγκαταστάσεις, τον Πρόδρομο Μποδοσάκη για τις εγκαταστάσεις στην Κάντζα, τον Γιάννη Λάτση για την κάλυψη χρεών σε μια κρίσιμη φάση αλλά και για το Δημοτικό Σχολείο. Και πρόσφατα, όμως, μεγάλα έργα όπως η ανακαίνιση του Μπενάκειου κτιρίου στηρίχτηκε σε «μεγάλους χορηγούς», όπως ο Θόδωρος και η Γιάννα Αγγελοπούλου και ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης.
Το σχολείο είχε εξαρχής ένα ιδιότυπο καθεστώς. Το Κολλέγιο διέπεται τόσο από την κείμενη νομοθεσία περί ιδιωτικής εκπαίδευσης όσο και από τον ιδρυτικό νόμο του, από τον οποίο και απέκτησε το όνομα «Κολλέγιο», παρότι με βάση την κείμενη νομοθεσία δεν τον δικαιούται και τον χρησιμοποιεί παράτυπα, εφόσον εδώ και μερικά χρόνια κολέγια αποκαλούνται μόνο ιδιωτικά ιδρύματα μεταδευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και όχι ένα απλό ιδιωτικό σχολείο.
Έπειτα, ιδιοκτήτης των σχολείων που συναποτελούν το Κολλέγιο Αθηνών-Ψυχικού είναι ένα μη κερδοσκοπικό ίδρυμα με όλα τα πλεονεκτήματα ως προς τη φορολόγησή του, παρότι δεν παύει να είναι ένα ιδιωτικό σχολείο-επιχείρηση. Επιπλέον, το σχολείο απολαμβάνει ένα ιδιότυπο καθεστώς συνδιοίκησης στο οποίο συμμετέχουν όχι μόνο το εν Ελλάδι ίδρυμα, αλλά και το Συμβούλιο των Επιτρόπων (Board of Trustees, BoT) που εκπροσωπεί τους Ελληνοαμερικανούς.
Η σταδιακή αλλαγή φιλοσοφίας
Η φιλοσοφία του σχολείου για ένα μεγάλο διάστημα στηριζόταν στο ότι οφείλει να προσφέρει μεγάλο αριθμό υποτροφιών σε μαθητές που δεν μπορούσαν να καλύψουν τα δίδακτρα. Γι’ αυτό, άλλωστε, γινόταν η προσπάθεια συγκέντρωσης δωρεών. Οι υποτροφίες μαζί με τη λειτουργία του οικοτροφείου, τόσο για τους μαθητές που φοιτούσαν με υποτροφία –και τους οποίους ενίοτε το σχολείο αναζητούσε στην επαρχία– όσο και για τους μαθητές εύπορων οικογενειών που όμως δεν έμεναν στην Αθήνα, διαμόρφωνε, εν μέρει τουλάχιστον, ένα κλίμα εξισωτικό όπου κατά βάση μετρούσε η σχολική επίδοση, κάτι που ενισχυόταν και από τις εξετάσεις για την είσοδο.
Σταδιακά, το Κολλέγιο περιόριζε τις υποτροφίες –που κάποτε απευθύνονταν μέχρι και στο 1/3 των φοιτούντων μαθητών– που έδινε σε φτωχά παιδιά από την επαρχία για να σπουδάσουν σε ένα σχολείο αριστείας, επικαλούμενο μάλιστα και το επιχείρημα ότι ήταν πολύ πιεστική συνθήκη γι’ αυτά τα παιδιά να ξεριζώνονται από το περιβάλλον τους. Αντίθετα, κυριάρχησαν τα policy cases, δηλαδή οι υποτροφίες που δίνονταν με ευθύνη του διοικητικού συμβουλίου και με κριτήρια αδιαφανή σε πρόσωπα που το ΔΣ έκρινε ότι ήταν σημαντικό να έχουν αυτό το δικαίωμα για το συμφέρον του Κολλεγίου. Μια ιστορία που κυκλοφορεί στους διαδρόμους του σχολείου λέει πως όταν αυτό κέρδισε στον Άρειο Πάγο μια αντιπαράθεση με εργαζομένους σε σχέση με συνταξιοδοτικά ζητήματα, το παιδί του αρεοπαγίτη εισηγητή βρέθηκε ως policy case στο Κολλέγιο. Έτσι, μπορεί το κονδύλι για υποτροφίες στον ετήσιο απολογισμό να φαίνεται ότι μεγαλώνει αλλά ως ποσοστό του συνολικού τζίρου μειώνεται, ενώ αλλάζει και ο χαρακτήρας τους. Το σχολείο γενικότερα προσπαθεί να προσελκύει παιδιά «προσωπικοτήτων», όπως φυσικά και τους ίδιους τους γονείς. Για παράδειγμα, ο «φρουρός του Διαδικτύου» Μανώλης Σφακιανάκης διετέλεσε πρόεδρος σε έναν από τους συλλόγους γονέων του σχολείου.
Με τη δυνατότητα να εισέρχονται τα παιδιά και τα αδέλφια των αποφοίτων, το Κολλέγιο σταδιακά μεταμορφωνόταν σε έναν αυτοαναπαραγόμενο χώρο. Το ίδιο το ΕΕΙ, στο οποίο συμμετέχουν μερικές εκ των «επιφανεστέρων οικογενειών», παρέμεινε ένα κλειστό κλαμπ, δεδομένου ότι χρειάζεται έγκριση του 80% των νυν μελών για να μπει νέο μέλος. Αντίστοιχα, μειώθηκε η διάθεση χορήγησης δωρεών για υποτροφίες, με τις δωρεές εντός και εκτός Κολλεγίου να κατευθύνονται σε πιο εμφανή και ικανά να τύχουν προβολής έργα.
Το εξισωτικό ως προς την πειθαρχία κλίμα που μπορεί να επικρατούσε τις προηγούμενες δεκαετίες υποχωρεί. Η ιεραρχία του πλούτου ορίζει και την ιεραρχία της επιείκειας. Γόνος μεγάλης επιχειρηματικής οικογένειας, και δη εκ των χορηγών ή δωρητών του σχολείου, πολύ δύσκολα θα τιμωρηθεί όσο έντονη και εάν είναι η παραβατικότητά του.
Σταδιακά, όλα αυτά έκαναν το Κολλέγιο να μη διαφέρει από άλλα ιδιωτικά σχολεία, να συγκεντρώνει δηλαδή κατά βάση παιδιά της οικονομικής ελίτ, να κάνει τα στραβά μάτια σε παραβατικές συμπεριφορές παιδιών ισχυρών οικονομικών παραγόντων, να τηρεί ιεραρχίες ως προς την πρόσβαση σε ξένα πανεπιστήμια κύρους, ιδίως από τη στιγμή που καθιερώθηκε και το International Baccalaureate (IB).
Το διαρκές σκάνδαλο του International Baccalaureate
Το ΙΒ υπήρξε μια προκλητική παραχώρηση του Ελληνικού Δημοσίου προς τα ιδιωτικά σχολεία και μόνιμη συνθήκη ανισοτιμίας ανάμεσα σε δημόσια και ιδιωτικά σχολεία. Αναγκαία προϋπόθεση για την πρόσβαση σε ξένα πανεπιστήμια, το IB θα θεσμοθετηθεί το 1995, με υπουργό Παιδείας τον παλιό μαθητή του Κολλεγίου Γ. Παπανδρέου, τυπικά και για δημόσια και για ιδιωτικά σχολεία. Ποτέ, όμως, δεν θα προσφερθεί το αναγκαίο ειδικό πρόγραμμα από δημόσιο σχολείο. Απαιτώντας ένα συνδυασμό εξετάσεων και εργασιών, θα οδηγήσει και σε μια βιομηχανία ακριβών ιδιαίτερων μαθημάτων. Επειδή η ενδοσχολική βαθμολογία επηρεάζει την πρόβλεψη για τα πανεπιστήμια του εξωτερικού στα οποία μπορεί να περάσει ένας μαθητής, σημειώνονται κρούσματα «παρεμβάσεων». ΕΔΕ που πραγματοποίησε το Υπουργείο Παιδείας για το Κολλέγιο Ψυχικού διαπίστωσε ότι «στις ενδοσχολικές εξετάσεις του ΙΒ 1 το έτος 2010, βελτιώθηκε η βαθμολογία των εξετασθέντων μαθητών ύστερα από επέμβαση της διεύθυνσης του σχολείου, διότι τα θέματα κρίθηκαν ως απαιτητικά. Τούτο είχε ως αποτέλεσμα […] να βελτιωθεί η βαθμολογία των μαθητών πέραν των ορίων του θεμιτού, πράγμα το οποίο οδήγησε στην έκδοση μη αντικειμενικών βαθμολογικών αποτελεσμάτων, τα οποία λειτούργησαν ευνοϊκά υπέρ των υποψηφίων που επιθυμούσαν να εισαχθούν σε συγκεκριμένα πανεπιστήμια του εξωτερικού».
Παράλληλα, το Κολλέγιο θα εμπλακεί στην υπόθεση διαρροής θεμάτων του ΙΒ. Το 2009 αποκαλύπτεται ότι κύκλωμα, με επικεφαλής υπεύθυνο του ΙΒ στα Εκπαιδευτήρια Ζηρίδη, πωλούσε θέματα του ΙΒ σε μαθητές ιδιωτικών σχολείων, ανάμεσά τους και του Κολλεγίου, για ποσά από 10.000 έως 60.000 ευρώ.
Ένα Κολλέγιο cash machine
Παρά τον, υποτίθεται, μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα του, το Κολλέγιο, που εισπράττει δεκάδες εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο σε δίδακτρα, αναζητά διαρκώς επιπλέον πηγές εισοδήματος. Πέραν του κόστους μετακίνησης που κατά παράδοση είναι μεγαλύτερο στο Κολλέγιο, το σχολείο εξωθεί τους μαθητές να αγοράζουν τον αθλητικό ρουχισμό, αλλά και τα τετράδια και γενικότερα γραφική ύλη που το ίδιο πουλά. Ακόμη και το δικαίωμα ένα παιδί του Δημοτικού να κάθεται στην τραπεζαρία με φαγητό που έχει φέρει από το σπίτι χρεώνεται αναλόγως (300 ευρώ για το σχολικό έτος 2015-16).
Ίσως να ήταν αυτή η μεγάλη ενασχόληση με την αναζήτηση πόρων που δεν επέτρεψε την έγκαιρη αντιμετώπιση κρίσιμων προβλημάτων. Για χρόνια ήταν γνωστός ο κίνδυνος που εγκυμονούσε η διέλευση της Λεωφόρου Κηφισίας και χρειαζόταν επειγόντως να κατασκευαστεί πεζογέφυρα. Δυστυχώς, όμως, η κατασκευή της πεζογέφυρας έγινε με μεγάλη καθυστέρηση και αφού πρώτα συνέβη τραγικό δυστύχημα που στοίχισε τη ζωή ενός μαθητή.
Παρότι οι υποστηρικτές των ιδιωτικών σχολείων φωνασκούν κακόφωνα για το πώς τα δημόσια σχολεία κλείνουν είτε για αργίες είτε για εκλογές για τα υπηρεσιακά συμβούλια, δεν έχουν παρατηρηθεί ανάλογες διαμαρτυρίες όταν το κατεξοχήν ιδιωτικό σχολείο της ελίτ προσφέρει περισσότερες μέρες αργίας από ό,τι τα δημόσια. Αυτό περιλαμβάνει είτε επιπλέον γιορτές όπως το Thanksgiving ή η Εορτή των Ιδρυτών του Κολλεγίου, είτε τεχνικές, όπως ο εορτασμός των κανονικών εορτών μία ημέρα νωρίτερα ώστε να δημιουργούνται περισσότερες αργίες.
Οι εκπαιδευτικοί στο στόχαστρο
Σταδιακά η παράδοση που ήθελε το Κολλέγιο να έχει και αριστερούς καθηγητές αλλά και καλές εργασιακές σχέσεις εγκαταλείπεται. Η ελληνική διοίκηση, ήδη από τη δεκαετία του 1990, διεκδίκησε τη δυνατότητα μαζικών απολύσεων. Αυτό την έφερε σε σύγκρουση με τον ΣΕΛΚΑ, το σωματείο των καθηγητών του σχολείου, μέλος της ΟΙΕΛΕ, της ομοσπονδίας των ιδιωτικών εκπαιδευτικών. Όταν επί κυβερνήσεων Παπανδρέου και Σαμαρά θα αρθούν οι περιορισμοί στις απολύσεις εκπαιδευτικών, το Κολλέγιο θα πρωτοστατήσει στο να γίνουν πράξη και θα προσπαθήσει να καταργήσει το Δώρο Πάσχα και Χριστουγέννων. Αν κανείς διαβάσει πρόσφατες ανακοινώσεις της διοίκησης μένει έκπληκτος από τον απαξιωτικό και προσβλητικό τόνο με τον οποίο αναφέρονται στους εκπαιδευτικούς. Οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι καταγγέλλονται για «συνωμοσιολογικές φαντασιώσεις και πολιτικολογία», οι ανακοινώσεις τους χαρακτηρίζονται «φληναφήματα» και οι διαμαρτυρίες για τη μείωση αποδοχών σε ένα σχολείο που είχε ανοδική τάση εσόδων «ολισθηρή ατραπός». Ας σημειώσουμε ότι και σε σχέση με τους συλλόγους γονέων, οι σχέσεις δεν ήταν πάντα οι καλύτερες, ιδίως όταν μεθοδεύτηκε η διάσπασή τους ανά σχολική βαθμίδα αντί για την ενιαία μορφή που είχαν στο παρελθόν.
Εκδικητική απόλυση για να μπορεί να αντιγράφει ο γιος του Σαμαρά
Ενδεικτική του πώς αντιμετωπίζει από ένα σημείο και μετά τους εκπαιδευτικούς το Κολλέγιο Αθηνών-Ψυχικού είναι η υπόθεση της καθηγήτριας Ευφροσύνης Μπουλούτα, η οποία έπιασε τον γιο του Αντώνη Σαμαρά να αντιγράφει. Η καθηγήτρια εντέλει απολύθηκε, παρότι εργαζόταν για 21 χρόνια στο σχολείο και είχε βραβευθεί για το εκπαιδευτικό της έργο.
Το αρμόδιο υπηρεσιακό συμβούλιο ουσιαστικά δεν έκρινε ως καταχρηστική την απόλυση σε μια συνεδρίαση που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έως και πραξικοπηματική, καθώς τα διορισμένα υπηρεσιακά μέλη του συμβουλίου απέβαλαν τα αιρετά, δηλαδή τους εκπροσώπους της ΟΙΕΛΕ, παρότι η συμμετοχή τους προβλέπεται από το νόμο.1 Μάλιστα οι εκπρόσωποι του Κολλεγίου, οι δικηγόροι Χοϊδάς και Λεβέντης, απαίτησαν να αποχωρήσει ακόμη και η διευθύντρια Ιδιωτικής Εκπαίδευσης του υπουργείου, Ιωάννα Χρήστου. Η ίδια αυτή η «ενοχλητική» διευθύντρια θα απομακρυνθεί αργότερα και από τη θέση ευθύνης της, μετακινούμενη σε άλλη, και όλα αυτά ενόσω τη χώρα ακόμη κυβερνούσε ο αδελφός του προέδρου του ΔΣ του ΕΕΙ.2 Θλιβερή «λεπτομέρεια», ότι στη δικαστική μάχη για να επικυρωθεί η απόλυση, η πλευρά του Κολλεγίου θα φέρει ακόμη και καθηγητές για να καταθέσουν εναντίον της συναδέλφου τους. Πάντως, η ανακοίνωση του Συλλόγου των Καθηγητών (ΣΕΛΚΑ) όρισε το διακύβευμα: «Ας μην πανηγυρίζουν οι άρχοντες του σκότους. Η αυλαία δεν έπεσε ακόμη. Το ΔΣ του ΣΕΛΚΑ θα συνεχίσει να υπερασπίζεται τη Φ. Μπουλούτα. […] Αρνούμαστε στους ιδιοκτήτες των Ιδιωτικών Σχολείων να απολύουν Ιδιωτικούς Εκπαιδευτικούς αναιτιωδώς. Κάθε αναιτιώδης απόλυση προσβάλλει την αξιοπρέπειά μας, υπονομεύει τη λειτουργία μας ως εκπαιδευτικών και συνεπώς υποβαθμίζει το παρεχόμενο αγαθό, την παιδεία».
Ως προς το γιατί οι υπηρεσίες κάνουν συχνά τα στραβά μάτια, η απάντηση, πέραν της αδιαμφισβήτητης πολιτικής ισχύος που διαθέτουν τέτοια σχολεία, αφορά και ζητήματα συναλλαγής: συχνό το φαινόμενο τα παιδιά του προϊστάμενου ή του διευθυντή εκπαίδευσης μιας περιοχής να φοιτούν ή να εργάζονται σε ιδιωτικά σχολεία…
Η χαμένη προσφυγή στην Αμερική
Την ίδια στιγμή μία άνευ προηγουμένου μάχη εξουσίας είναι σε εξέλιξη. Το ΕΕΙ διεκδικεί την «ελληνοποίηση», δηλαδή τον πλήρη έλεγχο του ιδρύματος, συμπεριλαμβανομένων των πόρων που διαθέτει και ιδίως του κεφαλαίου προικοδότησης (endowment). Οι Ελληνοαμερικανοί θεωρούν ότι αυτό θα κάνει το σχολείο να παρεκκλίνει από τους σκοπούς του και θα ρίξει το επίπεδό του. Η αξιολόγηση από επιτροπή του Πανεπιστημίου του Harvard στα τέλη της δεκαετίας του 1990 εντοπίζει πλήθος προβλήματα, τα οποία αφορούν κυρίως παρεμβάσεις της διοίκησης. Στη βάση αυτή ξεσπά πολύχρονη δικαστική διαμάχη. Η επιθυμία ελέγχου του σχολείου εξηγείται όχι μόνο από την ιστορική σημασία του, αλλά και το ρόλο του ως πεδίου αναπαραγωγής μεγάλου μέρους της οικονομικής και πολιτικής ελίτ.
Πρωταγωνιστής στην κλιμάκωση της αντιπαράθεσης, ο τωρινός πρόεδρος του ΕΕΙ Αλέξανδρος Σαμαράς, αδελφός του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά (προερχόμενοι μέσω της μητέρας τους από τις οικογένειες Μπενάκη και Δέλτα). Ο Αλέξανδρος Σαμαράς είναι μάλιστα και πρόεδρος του Μπενάκειου Φυτοπαθολογικού Ινστιτούτου, ενός ΝΠΔΔ που ιδρύθηκε από τον Εμμανουήλ Μπενάκη, το οποίο την περίοδο διακυβέρνησης Σαμαρά απολάμβανε γενναιόδωρη χρηματοδότηση σε μια περίοδο μεγάλων περικοπών στην έρευνα (το Μπενάκειο με βάση τον ιδρυτικό του νόμο έχει πάντα στη διοικητική επιτροπή μέλη της οικογένειας Μπενάκη).
Το 2006-7 η πρώτη έκθεση πεπραγμένων υπό τη διοίκηση Σαμαρά αναφέρει ότι «τα τελευταία 5 χρόνια μέχρι πέρυσι η συμμετοχή του BoT στο συνολικό Πρόγραμμα Υποτροφιών του Κολλεγίου ήταν μηδενική και στον συνολικό προϋπολογισμό του ΕΕΙ μόνο 0,5%». Η ελληνοαμερικανική πλευρά αντιτείνει ότι όσο υπάρχουν υπόνοιες για αναξιοκρατία εύλογο είναι να μην υπάρχει μεγάλη διάθεση οικονομικής ενίσχυσης. Η διοίκηση διαλέγει το δρόμο της ρήξης και καταθέτει αγωγή στα δικαστήρια της Νέας Υόρκης για την επικύρωση της διακοπής των σχέσεων και τη μεταβίβαση των πόρων του κεφαλαίου προικοδότησης (περίπου 15 εκατ. δολάρια σήμερα) των Επιτρόπων στο ΕΕΙ. Η ίδια η διαμάχη αποδεικνύεται εξαιρετικά μεγάλου κόστους, εφόσον κάθε πλευρά έδωσε για δικαστικά έξοδα περίπου 6,5 εκατ. δολάρια. Η αντιπαράθεση ακυρώνει μεγάλες προσπάθειες χορηγιών.
Η πλευρά του ΕΕΙ κάνει επιπλέον προσωπικές αγωγές εναντίον του Αλέξανδρου Μίχα, επικεφαλής του Συμβουλίου των Επιτρόπων, και άλλων 7 μελών του Συμβουλίου, ζητώντας αποζημιώσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων σε μια προσπάθεια να τους ασκήσει πίεση (μια που ως επιχειρηματίες με διαχείριση μεγάλων κεφαλαίων έπρεπε να εξηγούν σε πελάτες και συνεταίρους γιατί ήταν κατηγορούμενοι για κακοδιαχείριση ενός μη κερδοσκοπικού ιδρύματος).
Ωστόσο, το δικαστήριο κατηγόρησε για έλλειψη ειλικρίνειας τον Σαμαρά, ενώ χαρακτήρισε την κατάθεσή του «ανάξια εξέτασης» (unworthy of consideration), επισημαίνοντας παράλληλα ότι η αξιολόγηση του Harvard, την οποία το EEI είχε ζητήσει, τεκμηριώνει την κακοδιοίκηση του Κολλεγίου. Παράλληλα, απορρίπτει τη νομική γνώμη του Θεόδωρου Χοϊδά, μέλους του ΕΕΙ και εκ των βασικών δικηγόρων του Κολλεγίου όταν θέλει να στραφεί εναντίον των εκπαιδευτικών, ότι είναι ανεφάρμοστες στην Ελλάδα οι ειδικές συμφωνίες που ορίζουν τη σχέση ανάμεσα στους Επιτρόπους και το ΕΕΙ, ενώ στηλιτεύει και την εκτίμησή του ότι τελικά θα κάνουν πίσω οι Επίτροποι εξαιτίας του μεγάλου οικονομικού κόστους.
Η απόφαση θα είναι μια μεγάλη ήττα για την πλευρά Σαμαρά. Το αίτημα για αποσύνδεση του Κολλεγίου από τους Επιτρόπους απορρίπτεται, αποδίδεται στο ΕΕΙ ευθύνη παραβίασης των κανόνων που διέπουν τη σχέση με τους Επιτρόπους, το κεφάλαιο προικοδότησης παραμένει υπό τον έλεγχο των Επιτρόπων και τα δύο μέρη καλούνται να διατυπώσουν από κοινού κανόνες για τη συνεργασία τους. Το ΕΕΙ αναγκάζεται να δηλώσει ότι «οι δικηγόροι απαγορεύουν κάθε δήλωση επί του θέματος, δεδομένου ότι στην παρούσα φάση κάθε δημόσια τοποθέτηση είναι κατ’ ανάγκη αποσπασματική και εστιάζει στο παρελθόν, με αποτέλεσμα να μη συμβάλλει σε εξεύρεση συνολικής λύσης για το μέλλον και, ως εκ τούτου, να μη συνάδει με το καλώς νοούμενο συμφέρον του Σχολείου» και ότι υπάρχει «εντολή του Δικαστή για μια διαδικασία αναζήτησης-εξεύρεσης συναινετικής λύσης μεταξύ των δύο μερών, η οποία είναι ήδη σε εξέλιξη».
Μένει να δούμε εάν αυτή η αναδίπλωση παραπέμπει σε αναζήτηση μιας νέας ισορροπίας ή εάν θα συνεχιστεί η ανελέητη σύγκρουση για ένα σχολείο με μεγάλη όχι απλώς οικονομική αλλά και συμβολική σημασία για το πώς αναπαράγεται η άρχουσα τάξη της χώρας, σύγκρουση που από μόνη της λέει πολλά σχετικά με το πώς αυτή συγκροτείται και πολιτεύεται.
___
- Ντίνα Ιωακειμίδου, «Στο Κολλέγιο Αθηνών νόμος είναι το γόητρο του πρωθυπουργού»
- Ντίνα Ιωακειμίδου, «Το Υπουργείο Παιδείας καρατομεί τη νομιμότητα»
